Koken

Fay hing zwaar op mijn rechterheup, Sebas en Mads hadden de besteklade ontdekt en de rijst was overduidelijk met te weinig water aan het droogkoken. Het glas in mijn linkerhand was leeg en in de puinhoop van de ongewassen vaat van 3 dagen kon ik niet zo snel de wijnfles vinden. De kookwekker ging af en ergens hoorde ik de telefoon gaan.

Prioriteiten, Inge, prioriteiten.

Maar wat had op dit moment prioriteit? Ik verplaatste Fay van mijn rechter naar mijn linker heup en draaide het gas onder de rijst uit. Ik strekte mijn arm uit naar de wijn die op de vloer bleek te staan en Mads begon te mekkeren omdat hij had besloten dat de fles zijn speelgoed was. Met mijn voet schoof ik een weekblad in zijn richting. Hopelijk stonden er foto’s van katten of horloges in want dat was de obsessie van het moment. Sebas had genoeg aan de bestekla, waar hij zich niet alleen aan op kon trekken, maar ook fanatiek met de inhoud aan de haal ging. Lepels en vorken keilden op de houten vloer en de kleine handjes gingen al richting de messen. Kut, kut, kut; sinds wanneer  kon hij daar opeens bij? Ik duwde de la dicht met mijn knie en Sebas brulde het uit, de vingertjes klem. Ik zette Fay op de vloer om Sebas te troosten maar daar was Fay het niet mee eens. En Mads had ontdekt dat er geen miauw of tiktak in het weekblad stonden dus de ellende was compleet.

Ik nam een flinke slok uit de fles en overzag het slagveld.

Ik kon dit niet. Ik kon niet één baby en twee nèt-niet-meer-baby’s aan. Waarom had ik gedacht dat het voor kinderen fijn zou zijn om broertjes of zusjes van bijna dezelfde leeftijd te hebben? Waarom had ik gedacht dat het een goed idee was om na 10 ongewild kinderloze jaren er met dank aan IVF 3 te krijgen in krap anderhalf jaar tijd? Waarom had ik niet geluisterd naar de IVF arts die naar de kleine jongens in hun Maxi-Cosi had gekeken en had gezegd dat het misschien beter was om nog even te wachten?

Ik zette de fles aan mijn mond en nam een paar slokken.

Ik kon dit, first things first en dat soort clichés. Step by step en… zennnn.

Ik pakte Fay en legde haar in de Maxi-Cosi. Daarna de huilende Sebas en Mads in de box in de kamer. En ik sloot de deur naar de keuken. Rozig door de wijn hoorde ik ze nog jammeren maar dat zou niet lang duren, ik wist dat ze in de veilige afgebakende wereld van de box wel hun duplo of ritselboekje zouden pakken en rustig zouden worden.

Ik nam niet meer de moeite om de spruitjes te koken, ik roerbakte ze met wat spekjes en verwarmde de kant-en-klare satésaus in de magnetron. Geen verse knoflook en geen zachte, goed-doorkookte zilvervliesrijst maar hé, het waren wel verse gezonde spruitjes. Toch?

Ik gooide alle onderdelen in de blender en wist me nog net op tijd in te houden om niet de wijn toe te voegen.